Αχ, πόσο δύσκολο να ξεκινήσεις ένα άρθρο-αφιέρωμα σε ένα νέο blog. Χαίρομαι λοιπόν που κάθε μήνα, θα έχουμε ένα νέο αφιέρωμα μέσω του Super Hero News! Ως πρώτο επέλεξα να κατατάξω σε σειρά τις ταινίες των X-Men.
X-Men franchise. Από που να αρχίσω; Ένα franchise που σέβομαι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, αφού μπορεί οι υπάρχουσες ταινίες της Warner Bros. να είχαν δείξει πόσο ποιοτικές μπορούν να γίνουν οι comic book movies, η αλήθεια είναι ότι οι X-Men και ο Spiderman στις αρχές των 00s άνοιξαν το δρόμο για ακόμα περισσότερες ταινίες εμπνευσμένες από κόμικ με αποτέλεσμα σήμερα να απολαμβάνουμε κάμποσα ποιοτικότατα universes. Στο σημερινό άρθρο αποφάσισα να τοποθετήσω τις ταινίες του franchise από τη χειρότερη στην καλύτερη, τουλάχιστον κατά την προσωπική μου γνώμη. Ας ξεκινήσουμε.
11. X-Men Origins: Wolverine
Όταν βγήκε η ταινία πήγαινα Γυμνάσιο και λάτρευα τις super hero movies, ακόμα και αν ήταν κάκιστες. O Wolverine είναι ο αγαπημένος μου ήρωας (μαζί με τον Batman) και το γεγονός ότι θα είχε μία solo ταινία με είχε ενθουσιάσει σε απίστευτο βαθμό. Το Origins μου άρεσε, όχι τόσο όσο η πρώτη τριλογία, αλλά ήταν καλό. Έπρεπε φυσικά να μεγαλώσω, να μάθω περισσότερα για τους ήρωες που αγαπώ, για να καταλάβω πόσο τα σκάτωσαν με κάποιους χαρακτήρες όπως ο Deadpool, αλλά και ότι γενικότερα η ταινία ήταν δυστυχώς πολύ κακή. Το μεγάλο της πρόβλημα ήταν ότι αυτά που θέλαμε πολύ να δούμε όπως τον Wolverine να ξεκοιλιάζει τους εχθρούς του στον πόλεμο, τα είδαμε σε ένα μοντάζ τα πρώτα λεπτά και η υπόλοιπη ταινία αφιερώθηκε σε ιστορίες που δε μας ένοιαζαν να δούμε, πέραν του πως ενισχύθηκαν τα νύχια του με αδαμάντιο. Μιλάμε για μία κακή προσπάθεια σε επίπεδο ιστορίας, ερμηνειών, ακόμα και σε τεχνικά χαρακτηριστικά όπως το CGI και γι' αυτό το Origins είναι απλά η χειρότερη ταινία του σύμπαντος των X-Men.
10. The Wolverine
Ειλικρινά πάντα πίστευα ότι η δεύτερη ταινία θα ήταν καλύτερη, όμως και πάλι μόνο ο Hugh Jackman διασώθηκε. Καλή ιδέα να δούμε το Wolverine Japan Saga στη μεγάλη οθόνη, αλλά πραγματικά από αυτήν την ταινία, το μόνο που κατάλαβα είναι ότι ο Wolverine όσο γαμάτος κι αν είναι, αν δεν τον πλαισιώσουν με άλλους καλούς χαρακτήρες δεν αποδίδει. Είναι τυχαίο το πόσο ξεχώρισε στο Days of Future Past, αν δούμε ποιους είχε γύρω του; Δυστυχώς το The Wolverine ήταν βαρετό, flat και εν τέλει δε μας έδωσε κάτι καινούριο. Αποτέλεσε ένα καλό προοίμιο του φανταστικού Logan.
9. X-Men: The Last Stand
Στο Γυμνάσιο όπως και το Origins, μου άρεσε. Έπρεπε και εδώ να περάσουν χρόνια και να μάθω να βλέπω ταινίες για να καταλάβω πόσο τραγικά έκλεινε την πολύ καλή τριλογία. Δε φταίει τόσο ο σκηνοθέτης Brett Radner όσο οι σεναριογράφοι, αλλά και οι παραγωγοί που δεν υπολόγισαν τίποτα. Σκότωσαν αρκετούς που δε χρειαζόταν να πεθάνουν, αφαίρεσαν από το Magneto τις δυνάμεις του (για να μας αφήσουν με την απορία με ένα cliffhanger αργότερα), χαρακτήρες που αγαπήσαμε σαν τον Nightcrawler δεν ήταν καν στην ταινία και φυσικά μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες των X-Men, το Dark Phoenix Saga, το έκαναν τον ορισμό του ό,τι να 'ναι. Για να μη σχολιάσω αυτό που έλεγαν και στο Honest Trailer "Ο Magneto επιβίωσε το ολοκαύτωμα για να γίνει ο Χίτλερ". Ας ελπίσουμε του χρόνου το Dark Phoenix να αποδώσει καλύτερα την ιστορία.
8. X-Men Apocalypse
Όσο και αν το περίμενα μετά το Days of Future Past που ήταν καταπληκτικό, το Apocalypse έσπασε το σερί 2 καλών ταινιών, όντας μία σχετικά μέτρια ταινία. Είχε έναν εμβληματικό κακό, τον οποίο έπαιζε ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός και δεν τον εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο. Δεν εξάντλησαν τις απίστευτες δυνατότητες του, ενώ του έδιναν συνέχεια το ίδιο και το ίδιο λογύδριο που στο τέλος της ταινίας ο θεατής το είχε μάθει απέξω. Ο Fassbender δίνει την πιο συναισθηματική του ερμηνεία, οι Hoult-McAvoy είναι σταθερά εξαιρετικοί, το ίδιο και ο Quicksilver. Οι νέοι X-Men είναι σχετικά χλιαροί και χρειάζονται χρόνο και ταινίες για να γίνουν καλύτεροι. Η Jennifer Lawrence δεν παίζει τη Mystique, παίζει τον εαυτό της που κάνει και 2 μεταμορφώσεις που και που, ενώ βαριόταν τη ζωή της και φάνηκε. Προσωπικά το πρόβλημα το βρήκα στη δράση. Πέραν του ότι οι πιο πολλοί χαρακτήρες των κακών, αλλά και κάποιων καλών δεν είχαν αναπτυχθεί αρκετά, δεν είχαμε επαρκή δράση κυρίως σε ποσότητα, αφού ακόμα και στο τέλος που περιμένεις μία μάχη όπου χώνονται όλοι εναντίον όλων, βλέπεις 2-3 αδιάφορες face to face μονομαχίες για να ξεπαστρέψουν τα τσιράκια του Apocalypse για να τον νικήσουν σε μία σχετικά ωραία τελική μάχη. Η υπόλοιπη ταινία δεν έχει ιδιαίτερη δράση και γενικότερα ψαχνόντουσαν για κανά δίωρο όλοι οι πρωταγωνιστές, οπότε το αποτέλεσμα ήταν πολύ χλιαρό.
7. X-Men
Το πρώτο X-Men είναι πάρα πολύ καλό. Σύστησε ιδανικά όλους τους χαρακτήρες, καλούς και κακούς και οι περισσότεροι έγιναν αυτόματα εμβληματικές φιγούρες που λατρέψαμε καθ' όλη τη διάρκεια της τριλογίας. Οι στιγμές που ο Wolverine είναι θυμωμένος και η υπέροχη πρώτη σκηνή του, ο απίστευτος Magneto, όλοι οι μεταλλαγμένοι της ακαδημίας, η τρομερή Mystique, όλα ξεκίνησαν από την πρώτη ταινία των X-Men στην αρχή της χιλιετίας. O Bryan Singer σκηνοθέτησε εξαιρετικά, η δράση ήταν πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα και φυσικά όλη η ιστορία άφησε πολύ μεγάλες υποσχέσεις για μία ανάλογη συνέχεια και ένα μέλλον που διαγραφόταν λαμπρό. Τολμώ να πω ότι μαζί με το Blade άνοιξαν το δρόμο για όλο και περισσότερες προσπάθειες και φιλόδοξα projects για ταινίες με ήρωες των κόμικ, εκ των οποίων αρκετά πέτυχαν για να φτάσουμε στη σημερινή εποχή, όπου μία νέα σειρά/ταινία με αυτή τη θεματολογία δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, αλλά κάτι το συνηθισμένο.
6. X-Men: First Class
Η ταινία που μετά το Last Stand και την πρώτη απόπειρα με τον Wolverine που κρίθηκαν ως αποτυχίες, είχε το δύσκολο έργο να αναστήσει το franchise. Το κατάφερε με έναν απίστευτα εντυπωσιακό τρόπο. Οι McAvoy και Fassbender αποδείχθηκαν εξαιρετικές επιλογές για τους ρόλους των Professor X και Magneto και παρά του ότι είχαν το βάρος να διαδεχθούν τεράστιους ηθοποιούς όπως τον Patrick Stewart και τον Ian McKellen, τα κατάφεραν περίφημα! H Jennifer Lawrence πριν γίνει πασίγνωστη από το Hunger Games, δίνει μία πολύ καλή πρώτη ερμηνεία, ενώ μεταλλαγμένοι όπως o Beast, o Havok και o Banshee ήταν πολύ καλοί ως δευτερεύοντες χαρακτήρες με τον πρώτο να συνεχίζει μέχρι σήμερα να δίνει σταθερά καλές ερμηνείες. Να τονίσουμε πως μαζί με τους προαναφερθέντες παρέλασε πληθώρα μεταλλαγμένων που δύσκολα πιστεύαμε ότι θα βλέπαμε στη μεγάλη οθόνη, οι οποίοι μάλιστα είχαν ρόλο και δεν περιορίστηκαν σε cameos (Emma Frost, Azazel, Darwin, Angel Salvadore, Riptide). Ειδική μνεία στον Sebastian Shaw του Kevin Bacon, έναν από τους καλύτερους κακούς που μας έχουν παρουσιάσει οι X-Men, ο οποίος κατά πολλούς είναι καλύτερος και από τον αντίστοιχο χαρακτήρα των κόμικ. Ο Matthew Vaughn σκηνοθετεί εξαιρετικά, δίνοντας και μία πιο πολιτική διάσταση στο έργο ελέω Ψυχρού Πολέμου και παραδίδοντας συνολικά μία άρτια ταινία που έδειξε ότι οι X-Men είναι εδώ και θα συνεχίσουν να είναι. Θα ήθελα να τον ξαναδώ να σκηνοθετεί κάποια ταινία του franchise.
5. Deadpool
Το Deadpool σε έπιασε από το πρώτο δευτερόλεπτο και σε έβαλε μέσα στη δράση, το αίμα, τα γαμάτα ανώριμα ή μη αστεία του, τις απίστευτες αναφορές του στην ποπ κουλτούρα και σε άφησε μετά από 108 λεπτά να αναρωτιέσαι πως θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στο hype που έθεσε όλες οι υπόλοιπες super hero movies του 2016. Οι σεναριογράφοι εκμεταλλεύτηκαν το R rating στο έπακρο δίνοντας μας ωμή βία όπως τη γουστάρουμε και φυσικά πάρα μα πάρα ΜΑ ΠΑΡΑ πολλή καφρίλα. Και το επικό ήταν ότι αυτό που σου έλεγε ο (εκπληκτικός σαν Deadpool) Ryan Reynolds (και) ως αφηγητής είναι ότι η ταινία είναι μία ιστορία αγάπης, το ένιωθες στο πετσί σου. Αν κάποιος έβγαινε και περιέγραφε το Deadpool ως ρομαντική ταινία με fart jokes, σεξ, βρισίδια, ξύλο, αίμα και ανθρώπινα μέλη να διασκορπίζονται σαν σερπαντίνες στο καρναβάλι, δε θα μπορούσα να τον κακολογήσω. Απλά το Deadpool είναι υπέροχο ακόμα και σαν ιστορία αγάπης ρε φίλε, όχι ξενέρωτο σαν το Notebook ας πούμε. Το νόημα παιδιά είναι ότι στην αίθουσα μπήκαμε 10 άτομα. Οι 3 ξέραμε και αγαπούσαμε το χαρακτήρα, οι 5 γουστάρανε πολύ και οι 2 δεν ήξεραν τίποτα. Το ότι έξω βγήκαμε και οι 10 ως φανς του Deadpool πλέον που επαναλαμβάνανε τα αστεία και γελάγαν σαν τα χαζά, δείχνει πόσο πέτυχε η ταινία τον στόχο της. Respect σε όλους τους συντελεστές.
4. Deadpool 2
Όλοι φοβόμασταν πως ίσως το Deadpool 2 πνιγεί στο πολύ υψηλό hype που είχε θέσει η πρώτη ταινία, παρ' όλα αυτά είχαμε εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Ryan Reynolds και των συνεργατών του και εκείνοι μας δικαίωσαν για ακόμα μία φορά. Παρά την αποχώρηση του Tim Miller από την καρέκλα του σκηνοθέτη, ο David Leitch τον αντικαθιστά επάξια, καθώς ξέρει να σκηνοθετεί βίαιες, γρήγορες, αιματηρές και εντυπωσιακές σκηνές δράσης, ενώ εκμεταλλεύεται άριστα το σενάριο που είχε στα χέρια του. Τα κάφρικα αστεία και το ανώριμο χιούμορ πηγαίνουν πλέον ένα βήμα παρακάτω με άπειρες meta και pop culture αναφορές, ενώ πρωτοεμφανίζονται ο Cable και τη Domino και κλέβουν την παράσταση με το συνολικό αποτέλεσμα να κρίνεται εν τέλει ανώτερο του προκατόχου του και αυτό χάρη στο πόσο πιο πολύπλοκη ιστορία είχε και με αρκετά περισσότερους χαρακτήρες. Δεν ξέρω τα μελλοντικά πλάνα για τον Deadpool και την X-Force, αλλά αν πρέπει να παίξω στοίχημα για το αν θα είναι καλή η επόμενη ταινία, σίγουρα δε θα πόνταρα κόντρα στον Ryan Reynolds και την παρέα του.
3. Days of Future Past
Εδώ τα πράγματα ήταν απλά και δύσκολα. Εισήγαγαν τέλεια τις νεανικές εκδοχές των χαρακτήρων της πρώτης τριλογίας. Τώρα με ένα sequel prequel reboot reότιθελετετελοσπάντων έπρεπε το timeline να μπει σε σειρά και ταυτόχρονα να δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος και υλικό για επόμενες ταινίες. Εν τέλει ο Singer στην επιστροφή του, τα έκανε όλα ολόσωστα. Σίγουρα αν κάτσει ένας πολύ μεγάλος fan των X-Men να ξεψαχνίσει την ταινία για λάθη ή plot holes στο timeline, θα τα βρει και όχι ιδιαίτερα δύσκολα. Στο γενικότερο πλαίσιο όμως, τα πάντα πήγαν ρολόι. Οι χαρακτήρες, παλιοί και νέοι, βρέθηκαν εκεί που έπρεπε να βρεθούν στο τέλος της ταινίας στις σωστές χρονικές στιγμές. Πέραν των πολύ καλών επιστροφών από την πρώτη τριλογία (Iceman, Kitty Pryde), η χημεία των νέων και ηλικιωμένων ηθοποιών που έπαιξαν τους Xavier-Magneto, δηλαδή Stewart-McKellen και McAvoy-Fassbender ήταν εκπληκτική (εξαιρετικό casting για όλους), η Jennifer Lawrence έδωσε πολύ καλή ερμηνεία ως Mystique (βέβαια έχω αρχίσει να πιστεύω ότι θα είναι η τελευταία τέτοια στο franchise), ο συνδετικός κρίκος της ταινίας Wolverine καθοδήγησε τα γεγονότα μαεστρικά και για το τέλος άφησα το καλύτερο. Quick-fucking-silver σε μία από τις καλύτερες σκηνές της χρονιάς, αλλά και σε super hero movie (ναι όλη ξέρετε ποια λέω) με τον Evan Peters να ενσαρκώσει άψογα το ρόλο. Μακράν η πιο διασκεδαστική ταινία του franchise κατ' εμέ και πολύ εύκολα η καλύτερη από αυτές που βγήκαν μετά το τέλος της τριλογίας.
2. X2
Συνήθως το sequel μίας πετυχημένης ταινίας είναι πολύ χειρότερο από τον προκάτοχό του. Οι υπερηρωικές ταινίες δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Για παράδειγμα οι 2 ταινίες μετά το πρώτο Blade ήταν μέτριες, για τα sequels του Iron Man καλύτερα να μη συζητήσουμε. Το X2 όμως ήρθε και απέδειξε το εντελώς αντίθετο. O Singer δεν είχε εύκολη αποστολή. Πήρε όλα τα συστατικά του πρώτου X-Men που το έκαναν επιτυχία και επένδυσε σε αυτά, ενώ ταυτόχρονα πρόσθεσε χαρακτήρες που όχι απλά εμπλούτισαν την ιστορία, αλλά επίσης αποτέλεσαν πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Τι να πεις για τον φοβερό Nightcrawler; Για την τελειότητα της παρθενικής εμφάνισης του William Stryker; Είναι η πρώτη ταινία που η Mystique χαρίζει τόσα απανωτά mindfucks με τις μεταμορφώσεις της, ο Wolverine γίνεται πιο badass από ποτέ και ειδικά η σκηνή στη σχολή που μαχαιρώνει όποιον βρεθεί στο διάβα του είναι κορυφαία, ο Pyro πάει με τη μεριά του Magneto, γνωρίζουμε την οικογένεια του Iceman και εξερευνάται η σχέση του με τη Rogue, η Jean Grey χρησιμοποιεί τη Phoenix Force για να σώσει τους υπόλοιπους και κυρίως από όλες τις φορές που είδαμε το πως ενισχύθηκαν τα νύχια του Wolverine με το αδαμάντιο, αυτή είναι η μακράν καλύτερη. Κυρίως γιατί είναι σε μορφή flashback, όπου ο Logan αργά και σταθερά σκαλίζει τη μνήμη του για να θυμηθεί και μέσα από τα γεγονότα της ταινίας και την αφήγηση του Stryker, φτάνει επιτέλους στην αλήθεια.
1. Logan
Ό,τι και να πω για αυτήν την ταινία είναι λίγο. Για μένα προσωπικά, η πρώτη πραγματικά Oscar worthy superhero movie μετά το The Dark Knight, ενώ τουλάχιστον οσκαρικές είναι και οι ερμηνείες του Hugh Jackman και του Patrick Stewart. To Logan δεν είναι μία υπερηρωική ταινία που αποτελεί κομμάτι ενός ευρύτερου σύμπαντος, αλλά μπορεί να σταθεί ως μία αυτοτελή ιστορία χωρίς να χάσει τίποτα από τη μαγεία της. Χτίζει αργά και συναισθηματικά την πλοκή της, εξελίσσει τον Wolverine και τον Professor X και αποτελεί ένα μνημειώδες κλείσιμο σε μία απίστευτη πορεία διάρκειας 17 χρόνων. Το τέλος της είναι ένα σύμβολο για τον σύγχρονο υπερηρωϊκό κινηματογράφο, ένα άψογο φινάλε που έκανε κάθε αληθινό φαν να απολαύσει ένα τόσο συγκλονιστικό pay off. Γιατί αυτός ήταν ο Wolverine που λατρέψαμε. Ένας άνθρωπος κατά βάθος με αδυναμίες, πάθη και που αργά ή γρήγορα θα τα έβρισκε στο δρόμο του. Δεν είναι πλέον ο Wolverine. Είναι ο Logan.
Το αφιέρωμα αυτό δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2016. Ανανεώθηκε με τις ταινίες του franchise στις 18 Οκτωβρίου 2017 και εκ νέου στις 21 Οκτωβρίου 2018.
Αυτά λοιπόν, περιμένω τα σχόλιά σας τόσο εδώ όσο και στο facebook για το πως θα βάζατε εσείς σε σειρά τις ταινίες και τον επόμενο μήνα, θα κάνουμε ακριβώς το ίδιο, αλλά για το Marvel Cinematic Universe!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου